Во близина на врвот на морската планина западно од Средноатлантскиот гребен, од темнината се издигнува назабен пејзаж од кули. Нивните кремасти карбонатни ѕидови и столбови изгледаат морничаво сино во светлината на возилото на далечински управувач, испратено да ги истражува. Тие се во висина од мали грутки со големина на жаби до спектакуларен голем монолит висок 60 метри. Ова е Изгубениот град.
Откриено од научниците во 2000 година, на повеќе од 700 метри под површината, хидротермалните полиња на Изгубениот град се сметаат за најдолговечното „вентилирачко“ опкружување во океаните. Ништо друго слично досега не е откриено, пишува Science Alert.
This is the Lost City, a towering ecosystem in the middle of the North Atlantic. It’s completely unique, with life found nowhere else on Earth. And if someone wanted to destroy it? There’s nothing you could do about it. No laws. No consequences. Welcome to the High Seas… pic.twitter.com/mdG5wOsr5h
— Open Ocean Exploration (@RebeccaRHelm) August 22, 2022
Најмалку 120.000 години, а можеби и подолго, земјината обвивка која се поместува кон горе во овој дел од светот реагира со морската вода и ослободува водород, метан и други растворени гасови во океанот. Во пукнатините на земјата на океанското дно, јаглеводородите ги потхрануваат новите микробиолошки заедници, дури и без присуство на кислород. Столбовите што исфрлаат гасови на температура од 40°C се дом на изобилство на полжави и ракови. Поголемите животни како што се раковите, ракчињата, морските ежови и јагулите се ретки, но сепак присутни.
И покрај екстремната природа на околината, се чини дека изобилува со живот, а истражувачите веруваат дека го заслужува нашето внимание и заштита.
Додека други хидротермални полиња како ова веројатно постојат на друго место во светските океани, ова е единственото кое возило на далечинско управување можело да го пронајде.
Јаглеводородите произведени од изворите на Изгубениот град не се формираат од атмосферски јаглерод диоксид или сончева светлина, туку од хемиски реакции на длабокото океанско дно. Бидејќи јаглеводородите се „градежни блокови“ на животот, ова ја остава отворена можноста дека животот потекнува од вакво живеалиште. И не само на нашата планета.
„Ова е пример за видот на екосистем кој може да биде активен на месечините на Енцеладус или Европа во моментов“, рече микробиологот Вилијам Бразелтон во 2018 година, мислејќи на месечините на Сатурн и Јупитер. „А можеби и на Марс во минатото“, дополнува тој.
За разлика од подводните вулкански отвори, кои исто така се предлагаат како можно прво живеалиште, екосистемот на Изгубениот град не зависи од топлината на магмата. Вертикалните гасни столбови на Изгубениот град произведуваат до 100 пати повеќе водород и метан. Калцитните извори на Изгубениот град се исто така многу, многу поголеми, што сугерира дека биле активни подолго време.
Највисокиот од монолитот го носи името Посејдон, по грчкиот бог на морето и сè возвишува повеќе од 60 метри од океанското дно.
Во исто време, североисточно од кулата се наоѓа карпеста падина со кратки изливи на активност. Истражувачите од Универзитетот во Вашингтон ги опишуваат изворите овде како „плачат“ со течност за да создадат „групи од деликатни, повеќеслојни карбонатни израстоци кои се протегаат нанадвор како прстите на превртените раце“.
За жал, научниците не се единствените кои се привлечени од овој необичен терен.
Во 2018 година, беше објавено дека Полска ги добила правата за обработка на морските длабочини околу Изгубениот град. Иако нема вредни ресурси што треба да се минираат во самото термално поле, уништувањето на околината на Изгибениот град може да има несакани последици. Научниците предупредуваат дека сите облици на рударска активност може лесно да го нарушат извонредното живеалиште. Затоа некои експерти бараат Изгубениот град да се најде на листата на светско наследство за да се заштити природното чудо пред да биде предоцна.
Десетици илјади години, Изгубениот град е сведоштво за тајната моќ на животот. Би било лудост да се уништи.