Гералд Кнаус, директор на австриско-германскиот институт „Европска иницијатива за стабилност” во анализа што тој ја објави на Твитер, насловена „Како умира проширувањето“ нотира неколку поенти кои нема да ги слушнете од домашните политичари, посебно не од власта која не убедува дека 2030 година е реално време во кое Македонија ќе стане членка на ЕУ.
Кнаус, прецизно и јасно ја објаснува состојбата на земјите аспиранти, како секој секого блокира, но и како после 2013 година ЕУ ја игра играта европска перспектива, без да испорача. Или како што вели во една своја претходна колумна „пристапувањето се претвори во фарса“.
„Прво: признајте ја реалноста. Второ: дизајнирајте процес на пристапување со веродостојна цел за сите, сега. Ова сè уште може да се направи“, порачува првиот човек австриско-германскиот институт „Европска иницијатива за стабилност”.
Во продолжение ставот на Гералд Кнаус, интегрално:
Како умира проширувањето (прв дел)
„Блокирањето на пристапните преговори со Украина и Молдавија би било катастрофално – неправедно, дестабилизирачко политичко лудило. Но, тоа изгледа уште поверојатно.
Орбан ја блокира Украина. Ако Босна е блокирана, Австрија ги блокира другите. Холанѓаните ја блокираат Босна. Бугарија ја блокира Северна Македонија. Што се однесува до Косово или Албанија… (другите се кријат зад тoa ехо на блокирање)
Само оние кои не обрнуваа внимание на последните две децении – и на Балканот – се изненадени од она што почнува да ги погодува Украина и Молдавија. Ништо не беше попредвидливо.
Откако Хрватска влезе во ЕУ во 2013 година, земјите-членки на ЕУ ја играа оваа игра со сите балкански кандидати.
Косово? „Европска перспектива“. Но, бидејќи се пријави за пристапување: нема звук. Нема одговор. Тишина. Но: „направете го ова или она за да не ја загрозите вашата европска перспектива“.
Северна Македонија? „Решете ги односите со соседите“. Тоа го направи, со Грција. Потоа Франција блокираше, без никаква причина. Потоа Бугарија – со безобразни барања поврзани со историјата, поддржани од цела ЕУ. Сега го обвинува Скопје.
Црна Гора? Членка на НАТО, целосно усогласена со надворешната политика, помалку од 700.000 луѓе: сè уште надвор од „капацитетот за апсорпција“ на ЕУ. По 11 години преговори пораката е: „не пред 2030 година, но веројатно ни тогаш“. Зошто?
Албанија? Со години „ја чекаше Северна Македонија“. Сега може да биде блокиран од Грција. А кога ќе се отвори првото поглавје, еден ден, сепак ќе биде една деценија зад Црна Гора во оваа трка со желки.
Босна? Премногу тажно за раскажување. Никогаш не завршуваат, некогаш се менуваат предусловите, повеќе отколку за кој било друг кандидат досега. Во меѓувреме: наметнување закони од страна на вицекрал со неограничени овластувања.
Ако балканските држави се заглавени, се вели дека тоа е затоа што 1. не се реформираат. И ако се реформираат, 2. мора да чекаат ЕУ да се подготви и да се обединат. И 3. да се справи со билатералните вета. Или чекајте други.
Сето тоа придружено со непроменлива реторика: процесот е „меритократски“; „строго, но фер“; со „најпрво основите“; за „владеењето на правото“. Црното е бело. Зборовите значат малку.
Што да се прави?
Прво: признајте ја реалноста.
Второ: дизајнирајте процес на пристапување со веродостојна цел за сите, сега. Ова сè уште може да се направи.“