Верица Ракоњац Павловиќ, професорка по српски јазик и директорка на Петтата белградска гимназија, посвети трогателен и потресен текст за ученичка во Врачар која успеала да го спаси својот брат бегајќи од убиецот Коста.К.
Во овој текст, кој го пренесе српскиот портал Телеграф, во кој опишува како се случило се, таа апелира до родителите да не им зборуваат на своите деца за сторителот на масакрот, туку за оваа девојка која ја претставува љубовта.
„Љубовта на сестрата кон нејзиниот брат! Велат дека момчето – убиецот е од добро семејство и дека бил одличен ученик… Ниту е од добро семејство, ниту е одличен ученик, иако ги имал сите петки. Добро семејство е само едно во кое има љубов меѓу членовите на семејството и кон другите луѓе, а сите други семејства се, за жал, повеќе или помалку лоши и тоа влијае на психата на секое дете и не може да се надомести со ништо.
Одличен ученик не е оној што ги добива сите петки, туку оној што е разумен, поразумен од другите деца.
На спротивната страна на ова дете кое не го сака никој, (за жал честа појава кај децата и возрасните во денешно време на отуѓување), стои девојка која неверојатно успеала да се спаси, да избега од училницата…
Воодушевена сум од нејзината храброст да се помести од нејзиното место пред убиец кој пука на сите страни, а камоли да трча од четвртото биро до вратата и да истрча од училницата… Таа училница се наоѓа на приземје, недалеку од излезот од училиштето… Кога веќе беше толку присебна и доволно храбар да истрча од училницата, по логика на секој, ќе требаше да се спаси и да трча кон излезот од зградат да побара помош на улица или кон канцеларијата на директорот и наставникот… Сето ова се наоѓа во близина на канцеларијата за историја, веднаш по ходникот, веднаш зад аголот… Но не…
Таа не трчаше кон излезот од училиштето до кој ќе стигнеше многу брзо… Истрча лево, во спротивна насока, кон друг ходник, кон комплициран премин со тешки стаклени врати што требаше да се отворат и бројни скали, каде што убиецот лесно можел да стигне таму, да тргне по неа… Истрчала по многу долг празен коридор, кој ги поврзува двете згради на ова училиште… Истрчала во спротивна насока од излезот на училиштето до друга зграда каде се сместени пониските класови на студенти… А таму е нејзиниот помал брат.
Колку љубов носеше кога истрча од својата училница не истрча на излезот туку истрча право во училницата на нејзиниот помал брат… да и каже на учителката да ја заклучи училницата и да ги скрие децата… Тоа мало девојче не постапила како што би постапиле повеќето луѓе чиј живот е во голема опасност… да се спасат и да истрчаат од зградата што е можно поскоро… Трчала низ долги комплицирани ходници и скали до друга зграда (која воопшто не е блиску) да го спаси малото братче… Тоа е љубов .
Тоа е дете од добро семејство кое го научиле да сака… Иако нејзиниот живот бил во опасност, иако била во шок и била сведок на страшна трагедија во својата училница, сепак имала свест и сила да трча да го спаси својот помлад брат, а не само себеси. Кажете им на вашите деца за ова мало девојче кое само љубовта и даде сила да побегне и да го спаси своето братче, во моментот кога животот и беше најзагрозен.
Сите деца доживеале голема тага и болка… само со примери на благородна љубов можеме да ги залечиме нивните рани… и нашите.
Нека спијат во мир ангелчињата што ги нема. Да ги спасиме децата што преживеаја Немојте да зборувате дека момчето убиец бил одличен ученик, дека бил гениј, дека дошол од добро семејство.
Ништо од тоа не е точно.Ова мало девојче кое истрча да го спаси својот помал брат, кога животот и беше најзагрозен, е пример, достоен за пофалба, достоен за орден, за љубов кон друго суштество, за хуманост, благородност, храброст, што вреди повеќе од какви било оценки и одличен успех и секој успех во животот и кариерата“, пишува директорката во својот текст посветен на трагедијата што го потресе Балканот.