Платото пред капелата на белградските гробишта Лешче, беше претесно за да ги собере сите што дојдоа да му оддадат почит на убиениот чувар Драган Влаховиќ. Колони ученици со рози и свеќи, заедно со родители и ученици. Многу момчиња и девојчиња не можеа да ги сопрат солзите и беа неутешни, пренесува Слободна Далмација.
Пред да биде погребан Драган неговото семејство одржаа краток говор.
Рекоа дека Драган бил еден од најмладите членови на семејството Влаховиќ, секогаш вреден, насмеан и подготвен за шега. Несебично и големо срце.
„Посебно се врзуваше за деца бидејќи немаше свои. Некои сегашни средношколци рекоа дека чичко Драган ги испраќал насмеани од прво до осмо одделение. Тој покажа голема храброст раширувајќи ги рацете, мислејќи дека ќе успее да го запре оловото што му доаѓаше и да ги заштити најмалите, рече неговиот внук.
Ние немаме право да го прозиваме нашиот Господ, тој ни даде живот, тој има право да го земе, но не требаше да биде вака. Очекувавме сè, но не и ова, додаде младиот човек.
„Фала ти Боже за сè, но требаше некако да го спречиш ова. Ваквиот одговор на децата говори за големината на Драган, ни ги исполнува срцата. Ти благодариме што ни го разубави детството и животот, со нетрпение ја очекувавме секоја средба со тебе. Вујко, ти беше мојот трет родител. Не можев ни да замислам дека ќе дојде овој ден, дека ќе дојдам јас, а ти нема да бидеш во дворот. Ти благодарам за сè што ме научи за животот. Јас и ти знаеме дека сме поминале низ сè. Сите те сакаме многу, повторно ќе се сретнеме. Србија е обвиена во црно, сите те жалиме. Каде и да се појавиш, сонце грееше“, рекол внукот на Драган, човекот што ги чуваше учениците во белградското училиште.
Особено емотивен бил моментот кога било прочитано писмото од девојката Луна.
„Сега веќе не мора да носите неудобни костуми и тесни вратоврски. Ги гледам твоите слики и се сеќавам на насмевката што никогаш не ја симна од твоето лице. Чувствувам дека си среќен. И си замина на време затоа што ова веќе не е место за добри луѓе. Рибникар никогаш нема да биде исто без тебе. Сега ги имам само сеќавањето и нашата слика што тие ја сакаше. И двете ќе ги чувам засекогаш!’.